اندیشیدن ممنوع!
چراغ، قرمز است..
سخن گفتن ممنوع!
چراغ، قرمز است..
بحث پیرامون علم دین و
صرف و نحو و
شعر و نثر، ممنوع!
اندیشه منفور است و زشت و ناپسند!
از لانه‌ی مهر و موم شده‌ات
پا فراتر نگذار
چراغ، قرمز است..
زنی را.. یا كه موشی را مشو عاشق!
عشق ورزیدن، چراغش قرمز است
مرموز و سرّی باش..
تصمیم خود را با مگس هم در میان مگذار
بی‌سواد و بی‌خبر باقی بمان!
شركت مكن در جرم فحشا… یا نوشتن!
زیرا كه در دوران ما،
جرم فحشا، از نوشتن كمتر است!
اندیشیدن درباره‌ی گنجشكان وطن
و درختان و رودها و اخبار آن، ممنوع!
اندیشیدن به آنان كه به خورشید وطن تجاوز كردند
ممنوع!
صبحگاهان، شمشیر قلع و قمع به سویت می‌آید،
در عناوین روزنامه‌ها،
در اوزان اشعار
و در باقیمانده‌ی قهوه‌ات!..
در بر همسرت استراحت نکن،
آنها كه صبح فردا به دیدارت می‌آیند،
اكنون زیر "كاناپه" هستند!..
خواندن كتاب‌های نقد و فلسفه، ممنوع!
آنها كه صبح فردا به دیدارت می‌آیند،
مثل بید در قفسه‌های كتابخانه کاشته شده‌اند!
تا روز قیامت از پاهایت آویزان بمان!
تا قیامت از صدایت آویزان بمان
و از اندیشه‌ات آویزان باش!
سر از بشکه‌ات بیرون نیاور
تا نبینی چهره‌ی این امت تجاوز شده را..
اگر روزی بخواهی نزد پادشاه بروی
یا همسرش
یا دامادش
یا حتی سگش - كه مسئول امنیت كشور است
و ماهی و سیب و كودكان را می‌خورد
و گوشت بندگان را نیز-
باز، می‌بینی چراغ، قرمز است!
یا اگر روزی بخواهی
وضع هوا را ...و اسامی درگذشتگان را
و اخبار حوادث را بخوانی،
باز، می‌بینی چراغت قرمز است!
یا اگر روزی بخواهی
قیمت داروی تنگی نفس
یا كفش بچگانه
یا قیمت گوجه فرنگی را بپرسی،
باز، می‌بینی چراغت قرمز است.
یا اگر روزی بخواهی
صفحه‌ی طالع بینی را بخوانی،
تا بخت خود را پیش از پیدایش نفت
و پس از اكتشاف آن بدانی،
یا بدانی كه در ردیف چارپایان، جایگاه تو كجاست،
باز، می‌بینی چراغت قرمز است!
یا اگر روزی بخواهی
خانه‌ای مقوایی بیابی تا تو را پناه دهد،
یا در میان بازماندگان جنگ، بانویی بیابی تا تسلایت دهد،
یا یخچال كهنه‌ای پیدا كنی..
باز.. می‌بینی چراغت قرمز است.
یا بخواهی در كلاس از استاد بپرسی:
چرا اعراب امروزی با اخبار شكست‌ها تسلا می‌یابند؟
و چرا عرب‌ها مثل شیشه در هم می‌شكنند؟...
باز می‌بینی چراغت، قرمز است..
با گذرنامه عربی سفر نكن!
دیگر به اروپا سفر نكن
زیرا - چنان كه می‌دانی- اروپا جای ابلهان نیست..
ای وانهاده!
ای بی‌هویت!
ای رانده شده از همه‌ی نقشه‌ها!
ای خروسی که غرورت زخم خورده!
ای كه كشته شده‌ای، بی هیچ جنگی!
ای كه سرت را بریده‌اند، بی آن كه خونی بریزد..
دیگر به دیار خدا سفر نكن
خدا، بزدلان را به حضور نمی‌پذیرد...
با گذرنامه‌ی عربی سفر نكن..
و مثل موش كور، در فرودگاه‌ها منتظر نمان!
زیرا چراغت قرمز است..
به زبان فصیح نگو
که مروانم
عدنانم
سحبانم
به فروشنده‌ی موبور "هارودز"
نام تو برایش مفهومی ندارد
و تاریخ تو
تاریخی دروغین است، سرورم!
در "لیدو" به قهرمانی‌هایت افتخار نكن
كه سوزان
و ژانت
و كولت
و هزاران زن فرانسوی دیگر،
هرگز نخوانده‌اند
داستان "زِیـْر" و "عنتر" را
دوست من!
تو خنده‌آور به نظر می‌رسی
در شب‌های پاریس.
پس فورا به هتل برگرد،
چراغ، قرمز است!
با گذرنامه‌ی عربی سفر نكن
در مناطق عربی نشین!
كه آنان به خاطر یك ریال، می‌كُشندت
و شب هنگام، وقتی گرسنه می‌شوند، می‌خورندت!
در خانه‌ی حاتم طائی مهمان نشو،
كه او دروغگو و متقلب است
مبادا صدها كنیز و صندوقچه‌ی طلا
فریبت دهد..
دوست من!
شب‌ها به تنهایی نزن پرسه
میان دندان‌های اعراب...
تو برای ماندن در خانه‌ی خود هم محدودیت داری
تو در قوم خود هم ناشناسی!
دوست من!
خدا عرب‌ها را بیامرزد!!
□
بنام"آن زن سبزه بمن گفت..."را منتشر کرد که چاپ این کتاب در سوریه غوغایی به
پا کرد.بسیاری او و شعرهایش را تکفیر کردند و از همان هنگام لقب شاعر زن یا شاعر
طبقه ی مخملی را به او نسبت دادند.