صاحب کتاب شاهد صادق می گوید:"دروغ هر چند چربتر، بهتر." دکتر گوبلز وزیر
تبلیغات آلمان نازی معتقد بود که دروغ هر چند بزرگتر باشد انکار و تکذیب آن
دشوارتر خواهد بود، یعنی آن قدر بزرگ و با عظمت جلوه می کند که فرصت نمی دهد
شنونده در صحت یا سقم آن تأمل و تفکر کند. در کشور ایران این گونه دروغها
بزرگ را که غیرقابل گمان و تصور باشد اصطلاحاً دروغ شاخدار می گویند که گاهی
مثل مشهور شاخ در آوردن نیز به کار می رود و از باب ارسال مثل می گویند:"آدم
از این دروغها شاخ در می آورد."
اکنون ببینیم ریشه و علت تسمیۀ این مثل سائر چیست.
آقای حسن زادۀ آملی شرحی پیرامون دو مثل مشهور و مصطلح بالا مرقوم داشتند:
"...سخن در دروغ شاخدار است. در محاورات گاهی می گویند:"این دروغ شاخدار است."
و گاهی می گویند:"از این حرفها آدم شاخ در
می آورد." و نیز می گویند:"فلانی از پشیمانی شاخ در آورده است."
"فکر می کنم که ریشۀ علمی در روان شناسی در تمثیل اعمال داشته باشد. شرح این
اجمال اینکه هر یک از صفات سریرۀ انسان در کارخانۀ خیال که شأنی از شئون نفس
ناطقۀ انسانی است به مناسبتی به صورت یکی از حیوانات و یا غیر حیوانات متمثل
می گردد چه دستگاه خیال به حسب جبلت خود شکل و صورت می سازد و معانی را به
شکلی و صورتی نمایش می دهد.
"مثلاً دشمنی را به شکل مار در می آورد و آدم بی رشک (بی رشک به معنی بی غیرت
و بی حمیت و همچنین راضی و خشنود هم آمده است، مانند مردی که از روسپی بودن
زنش خشنود باشد. ) را به صورت گراز. اما از کجا نفس ناطقه پی می برد که باید
هر یک از معانی به صورتی خاص تمثیل گردد که بدان صورت نمایش می دهد خود بسی
جای شگفت است. مثلاً در آن کسی که صفت و ملکۀ تقلید و محاکات احوال و افعال و
اقوال و اطوار این و آن است وی را به صورت بوزینه در می آورد زیرا که بوزینه
دراین فن مهارت تام دارد.
"آدم باغدر و مکر را به شکل گرگ نمایش می دهد زیرا که گرگ در غدر معروف است.
به همین مثابت و منزلت می شود که صفت پشیمانی را اگر از ناشایسته ها باشد به
شکل دو شاخ در آورد. وقتی مردی به من گفت که زنی را که از دودمانم بود در
خواب دیدم بسیار افسرده و دو شاخ از سر او درآمده تعبیر آن چیست؟ از وی
دربارۀ آن زن و علت مرگ پرسیدم. برایم حکایت کرد و راستی موجب تعجب این بنده
گردیده است. گفتم:"آن دو شاخ سرش از ندامت آن کارش است که از پشیمانی شاخ
درآورده است و صفت ندامت از آن غلط در لباس حکایت و تصویر آن چنان وانموده
کرده است." تعبیرکنندۀ خواب را از آن جهت معبر گفته اند که از صورتی که برایش
بازگو کرده اند عبور می کند ونیز دیگری را عبور می دهد و به آن صفتی که بدین
صورت درآمده است از روی مناسبات تکوینی و موازین علمی دست می یابد. می بینیم
که اختلاف اشکال و صور حیوانات وحشی نسبت به اهلی بسیار اندک است و اختلاف و
تفاوت افراد بشر در خلقت و صورت از دیگر جانداران بیش است.
فی المثل همانطوری که اشارت رفت دشمنی و عداوت را به شکل مار، خونسردی و بی
حمیتی را به شکل گراز، غدر و مکر و حیله را به شکل گرگ یا روباه، تقلید و
تشبه به اعمال و اطوار دیگران را به شکل بوزینه و بالاخره ندامت و پشیمانی و
همچنین شنیدن دروغهای بزرگ را به شکل شاخ در آوردن جلوه می دهد و معبران و
تعبیرکنندگان خواب نظی ابن سیرین از این مسیر و معبر عبور می کردند و به
خیالات و تصورات و اعمال و افعال مردم واقف و آگاه می شدند.
