عبارت مثلی بالا که بیشتر در تهران و مناطق شمالی و شمال غرب ایران مصطلح است
هنگامی که به کار می رود که شخصی سرزده وارد شود و مطلب کم اهمیتی را بدون
تمهید مقدمه و با شتاب و اضطراب و دستپاچگی عنوان کند و انتظار شگفتی و
ناراحتی از شنوندگان را داشته باشد. جواب و عکس العمل مخاطب در مقابل چنین
شخص مضطرب و شتاب زده این است که:"چرا این قدر دستپاچه هستی؟ مگر سراشپختر
آوردی؟" سابقاً در این گونه موارد می گفتند:"مگر کلۀ عمر آوردی؟" و یا به
عبارت دیگر:"مگر فرمان عمر آوردی؟" که هنوز هم گاهگاهی به کار می رود ولی از
زمان فتحعلی شاه قاجار به بعد ضرب المثل بالا جایگزین این دو عبارت شده است.
اکنون ببینیم این اشپختر کیست و سر بریده اش را به کجا و نزد چه کسی برده اند
که صورت ضرب المثل پیدا کرده است.
به طوری که می دانیم در زمان فتحعلی شاه قاجار دوبار بین ایران و روسیل تزاری
جنگهای خونینی روی داد که جنگهای دورۀ اول در سال 1228 هجری قمری به انعقاد
عهدنامۀ گلستان و جنگهای دورۀ دوم در سال 1243 هجری قمری به عهدنامۀ
ترکمانچای منتهی گردیده است.
بحث در پیرامون علل بروز اختلاف و جنگها و لشکرکشیهای ایران و روسیه که از
سال 1218 تا سال 1243 هجری قمری غالباً درگیر بود از حوصلۀ این مقاله و موضوع
مورد بحث ما خارج است.
اجمالاً آنکه ناحیۀ گرجستان مطمع نظر دولت تزاری بود و سیاست روسیه بر تصرف
این منطقۀ حساس تعلق گرفته بوده است، لذا تحریکات و دخالتهای ناروای آنها فی
الواقع علت العلل جنگهای بیست و پنج ساله گردیده است.
باری، چون الکساندر اول به امپراطوری روسیه رسید گرگین خان والی گرجستان
مانند پدر خود هراکلیوس حاضر نشد حمایت روسیه را بپذیرد و نسبت به سلطنت
ایران وفادار باقی ماند، ولی مع الاسف در همان اوان بدرود زندگی گفت و دولت
تزاری روسیه که منتظر چنین فرصتی بود علی رغم خانوادۀ گرگین و بسیاری از
امرای گرجستان که به تابعیت حکومت روس تن درنمی دادند به آن منطقه لشکر کشیده
آنجا را ضمیمۀ خاک خود نموده اند.
این واقعه که در سال 1218 هجری قمری روی داده بود موجب تشدید اختلاف و بروز
جنگ گردیده سپاهیان روس به طرف شهر گنجه یورش بردند و آنجا را به تصرف خود
درآوردند ولی حکام قراباغ و بعضی از نواحی دیگر با دولت تزاری بنای چاپلوسی و
مداهنه را گذاشته از تعرض مصون ماندند.
فتحعلی شاه قاجار فرزند و ولیعهد خود عباس میرزا را به مقابله با دشمن فرستاد
و در جنگهای عدیده که بین دو سپاه روی داد و غالب جنگها سربازان ایرانی حقاً
جلادت و رشادت به خرج دادند و در مقابل اسلحۀ سنگین و آتشین و لشکریان منظم
دشمن ایستادگی کردند به قسمی که ژنرال سیسیانوف سردار نامدار روسیه در آن سال
از عهدۀ تسخیر شهر مستحکم ایروان برنیامد و ناگزیر به شهر تفلیس بازگشت.
زمستان سال بعد ژنرال مزبور مجدداً به شیروان آمد و از آنجا آهنگ بادکوبه کرد
و خواست حسینقلی خان و حکمران آنجا را با مواعید فریبنده به سوی خود جلب کند.
چون وسایل ملاقات فراهم گردید و طرفین بیرون قلعۀ بادکوبه به مذاکره و مشاوره
نشستند سربازان ایرانی به دستور قبلی حسینقلی خان فرماندۀ اعزامی ناگهان بر
سر ژنرال سیسیانوف ریخته او را کشتند و سر و دستهایش را حسینقلی خان برای
فتحعلی شاه فرستاد.
به روایت دیگر از نوشتۀ شادروان سعید نفیسی:"... در این مصطفی قلی خان شروانی
که از جانب ایران حکمرانی باکو را داشت و حسینقلی خان قاجار که از تبریز با
لشکریانی به یاری او آمده بود و ایشان هم گرفتار همان دشواریها و سرما شده
بودند قرار گذاشتند در بیرون شهر ملاقات کنند و قراردادی در متارکۀ جنگ
بگذارند.
"حسینقلی خان نقشۀ خائنانه ای کشید و چون قرار گذاشته بودند که تنها و با دو
سه تن از همراهان خود بروند وی ابراهیم خان عم زادۀ خود را همراه برداشت و
چون از شهر بیرون آمدند و به ژنرال سیسیانوف رسید و بنای گفتگو را گذاشتند
ژنرال روسی با اطمینان تمام گرم گفتگو بود و متوجه خطری نبود و همین که
حسینقلی خان اشاره کرد ابراهیم خان با تفنگی که در دست داشت تیری از پشت سر
به او زد و گلوله از سینه اش بیرون رفت و به روی در افتاد و سر او را فوراً
بریدند و با کمال عجله به تهران به دربار فتحعلی شاه فرستادند و با کمال شتاب
به تهران آوردند و فتحعلی شاه در موقع ورود آن سر بریده به سلام نشست و شهر
تهران را چراغان کردند و چون به منتهای شتاب آن را به تهران آوردند از آن روز
در زبان فارسی مثل شد که مرگ سراشپختر می آوری؟" در حال حاضر این عبارت به
صورت " مگر سر آورده ای ؟ " استفاده می شود .
