در عبارت بالا معنی مجازی و استعاره ای سایه همان محبت و مرحمت و تلطف و توجه
مخصوصی است که مقام بالاتر و مؤثر تر نسبت به کهتران و زیر دستان مبذول می
دارد. این عبارت بر اثر لطف سخن نه تنها به صورت امثله سائره در آمده بلکه
دامنه آن به تعارفات روزمره نیز گسترش پیدا کرده در عصر حاضر هنگام احوالپرسی
یا جدایی و خداحافظی از یکدیگر آن را مورد استفاده و اصطلاح قرار می دهند.
زمانی که اسکندر مقدونی در کورنت بود شهرت وارستگی دیوژن را شنید و با شکوه و
دبدبه سلطنتی به ملاقاتش رفت.
دیوژن که در آن موقع دراز کشیده بود و در مقابل تابش اشعه خورشید خود را گرم
می کرد اعتنایی به اسکندر ننموده از جایش تکان نخورده است. اسکندر بر آشفت و
گفت: " مگر مرا نشناختی که احترام لازم به جای نیاوری؟" دیوژن با خونسردی
جواب داد : " شناختم ولی از آنجا که بنده ای از بندگان من هستی ادای احترام
را ضرور ندانستم."
اسکندر تو ضیح بیشتر خواست . دیوژن گفت: " تو بنده حرص و آز و خشم و شهوت
هستی در حالی که من این خواهشهای نفس را بنده و مطیع خود ساختم." به قول
مولای روم:
من دو بنده دارم و ایشان حقیر
وان دو بر تو حاکمانند و امیر
گفت شه، آن دو چه اند، این زلتست
گفت آن یک خشم و دیگر شهوتست
به قولی دیگر در جواب اسکندر گفت :" تو هر که باشی مقام و منزلت مرا نداری،
مگر جز این است که تو پادشاه و حاکم مطلق العنان یونان و مقدونیه هستی؟"
اسکندر تصدیق کرد ! دیوژن گفت:" بالاتر از مقام تو چیست؟"
اسکندر جواب داد : " هیچ" دیوژن بلافاصله گفت:" من همان هیچ هستم و بنابراین
از تو بالاتر و والاترم!"
اسکندر سر به زیر افکند و پس از لختی تفکر گفت:" دیوژن، از من چیزی بخواه و
بدان که هر چه بخواهی می دهم."
آن فیلسوف وارسته از جهان و جهانیان ، به اسکندر که در آن موقع بین او و
آفتاب حایل شده بود گوشه چشمی انداخت و گفت :" سایه ات را از سرم کم کن" به
روایت دیگر گفت:" می خواهم سایه خود را از سرم کم کنی."
این جمله به قدر ی در مغز و استخوان اسکندر اثر کرد که بی اختیار فریاد زد "
اگر اسکندر نبودم می خواستم دیوژن باشم."
