عبارت بالا از اصطلاحات بسیار معمول و متعارف است که عارف و عامی از آن در
مواقع شوخی و جدی استفاده می کنند. صفحه گذاشتن مرادف با منبر رفتن و غیبت
کردن و بر شمردن نقاط ضعف و پرده دری است.
کسی که پشت سر دیگری به جد یا هزل مطلبی بگوید و احیانا راز پنهانیش را فاش
کند در عرف اصطلاح عامیانه به صفحه گذاشتن تعبیر می شود و فی المثل می گویند:
پشت سر فلانی صفحه گذاشت و یا به اصطلاح دیگر: پشت سر فلانی صفحه می گذارد.
سابقا در نواحی جنوب ایران که اغلب بین روسای ایالات و قبایل و خوانین محلی
رقابت و همچشمی و احیانا دشمنی و خصومت وجود داشت معمول بود که یک نفر رییس
قبیله با خان منتفذ پس از آنکه به اسرار مکتوم و رازهای پنهان حریف خویش پی
می برد دستور می داد در آن باب با شاخ و بر گهای فراوان آهنگ و تصنیف بسازند
و مطربان و خوانند گان محلی آن ترانه را با دف و نی و با آواز بلند در هر کوی
و برزن و گذرگاههای عمومی بخوانند و بنوازند و از این رهگذر اذهان و انظار
عابرین را به شنیدن شرح رسوایهای خان حریف جلب کنند.
بدیهی است خان حریف بیکار نمی نشست و برای متفرق کردن خوانند گان و نوازندگان
دست به اقدام متقابل می زد و از این سوی نیز به حمایت و پشتیبانی از آنان بر
می خاستند . نتیجتا جنگ مغلوبه می شد و جریان قضیه به گوش همگان می رسید و
خان متنفذ به مقصود خویش که همان رسوایی حریف بوده است نایل می آمد.
