هر گاه بخواهند کسی را از لحاظ مقام و فضل و ثروت و جز اینها تحقیر یا تخفیف
کنند از باب تعریض و کنایه به عبارت مثلی بالا استناد کرده و می گویند: علی
آباد هم شهر شده! یا به اصطلاح دیگر " خیال می کنه علی آباد هم شهری شده."
علی آباد در ابتدا قهوه خانه بزرگی بود که اطاقهای متعدد برای مسافرین وچندین
اصطبل و طویله برای چهار پایان داشت. ساکنان مناطق شرقی مازندران محصولات
صادراتی خویش از قبیل برنج و پنبه و کنف و کارهای دستی مانند شمد و شیرو پنیر
و تافته را از طریق علی آباد و دره سودا کوه به تهران و شهر تاریخی ری و فلات
مرکزی و جنوبی ایران حمل می کردند.
قهوه خانه علی آباد در واقع شب منزل کاروانها و چهار پایان بود و به علت
اهمیت موقع تدریجا توسعه پیدا کرده مسکن و مسافرخانه های زیادی در اطراف آن
ساخته شده است به قسمی که پس از چندی به صورت یک بلده کوچک در آمد منتها چون
صورت شهری نداشت به علت رطوبت هوا و ریزش بارانهای متوالی مخصوصا عبور و مرور
هزاران راس اسب و قاطر و الاغ که شبانه روز ادامه داشت هوای آن همیشه کثیف و
آلوده و راهها و کوچه های تنگ و باریک آن همواره پر از گل و لجن بوده که عبور
از داخل بلده را مشکل می کرده است، به همین جهات و ملاحظات اگر کسی در آن عصر
و زمان خود را علی آباد معرفی می کرد و یا از مناظر و یا زیبایی های آن سخنی
می گفت از آنجا که علی آباد قهوه خانه ای بیش نبوده است از باب طنز و کنایه
می گفتند: علی آباد هم شهر شده !