گاهی اتفاق می افتد که انسان از نزدیک ترین کسانی که همه گونه توقع و انتظار
از او متصور است خیانت خلافی در امر امانت و راز داری می بیند که هرگز در
مخیله اش چنان عمل غیر متصوره خطور نکرده است.
در چنین موقعی و مورد با تعجب و تاثری زاید الوصف می گوید: عمرو در امانت
خیانت نکرد تو چرا؟ و مقصود از این عمرو همان عمرو عاصی است که شیعیان نسبت
به او از لحاظ خیانتی که داشت و خیانتی که در جنگ صفین نسبت به حضرت علی بن
ابی طالب (ع) ورزیده با نظر بغض و عداوت می نگرند و به همین ملاحظه با
استفاده از این ضرب المثل در واقع می خواهد بگویند که عمروعاص با آن همه
خباثت ذاتی در حفظ امانت و اسرار امین بود تو چرا در لباس دوستی و خصوصیت
خیانت ورزیدی؟ ولی فکر می کنم علت و جهت دیگر که معقولتر به نظر می رسد این
باشد که چون اکثریت مردم ایران به صرف و نحو زبان عربی آشنا نبوده اند خیال
می کرده اند که طرز تلفظ عمرو با عمر فرقی ندارد در حالی که اگر فرقی نداشت
یکی را با" و" و دیگری را بدون"و" نمی نوشته اند.
