عبارت مثلی بالا ناظر بر افراد معمر و سالمند و سالخورده است که آفتاب عمرشان
به لب بام رسیده به اصطلاح دیگر بوی الرحمانشان بلند شده است .
یکی از مراسم و تشریفاتی که هم اکنون پس از تغسیل و تکفین میت به عمل می آید
این است که به هنگام تشییع جنازه یک یا چند نفر از خدمه – بسته به تمکن و
شخصیت متوفی – مجمعه ای پراز نان و حلوا بر سر می گیرند و به عنوان پیش جنازه
در جلوی تابوت حرکت می کنند .
این نان و حلوا را که سابقا یک مجمعه گوشت گوسفند هم به آن اضافه می شد در
گورستان و کنار قبر تازه مرده بین افراد فقیر و بی بضاعت تقسیم می کنند تا
دعای خیرشان موجب آرامش روح این مهمان تازه وارد به درون قبر گردد و در
پرسشها و بازجوییهای اولیه که بر طبق روایات عدیده در درون قبر انجام می
پذیرد دچار وحشت و اضطراب و لغزش زبان نگردد .
پیران و سالمند به علت سبقت و پیشتازی بوی حلوایشان زودتر به مشام می رسد یا
به عبارت دیگر ، نوجوان ، جوان ، و جوان ، پیر می شود و پیر در طی زمان و
مهاجرت از این خراب آباد به دیار ناکجاآباد پیشتازی میکند و به همین مناسبت
عبارت بالا در رابطه با سالخوردگان وپیران فرسوده مورد استناد و تمثیل قرار
گرفته است .
