فریدا
کالو
Frida
Kahlo
کوتاه درباره
فریدا کالو و نقاشی های ماندگار او
فریدا کالو بی شک یکی از
بزرگترین نقاشان قرن بیستم مکزیک است. این نام برای مردم آمریکا، و اروپا نامی
آشناست. هرچند بسیاری بر آنند که او را به عنوان زنی با اندیشه های فمنیستی معرفی
کنند اما عصیان در آثار و افکار او بیش از آن است که بتوان او را در فرقه سیاسی یا
اجتماعی خاصی خلاصه کرد.
دیه گو ریورا همسر او در جریان تنازعات کمونیستی مکزیک و در
جریان جنبش های کارگری حضوری فعال دارد اما کشاندن فریدا به حوزه جنبش های آشوب طلب
اجتماعی قدری نا مربوط به نظر می رسد اگر چه مدعیان این نظریه دلایلی بر ادعای خود
دارند که در اواسط بحث به آنها اشاره ای خواهیم داشت.
در طی ده های پیش از این،
چهار فیلم درباره فریدا ساخته شد.
پاول لدوس روزنویگ کارگردان
مکزیکی فیلمی بر اساس زندگی فریدا کالو ساخته است و جولی
تایمورنیز در سال ۲۰۰۲ فیلمی با عنوان فریدا ساخت که در آن
سلما هایک به نقش فریدا بازی کرد.
در فیلم اخیر بیش از هرچیز به اندیشه های زنانه او یا به عبارتی احساست اروتیک او
به عنوان زنی که در چهارچوب قالب ها خود را منحصر نمی بیند به تصویر کشیده است که
به گمانم اغراق بسیاری در این وجه از شخصیت فریدا صورت گرفته است.
اما آنچه مرا به
نوشتن این سطور و تهیه و تنظیم مقالات این بخش کشاند رنج و درد مدام فریدا و مقاومت
قابل تحسین اوست در برابر مصایب زندگی است. قریدا که از نقص محسوس پا رنج می برد با
حادثه تصادف دوران تلخی را تجربه می کند. حمایت های پدری نقاش، قلم مو در دست او می
گذارد تا در خانه نشینی های سال های درد، تصاویری از رنج های همیشه خود را به تصویر
بکشد. نقاشی های فریدا همیشه یک شخصیت اصلی دارد که خود اوست با همان ابروی های
سیاه و در هم تنیده که چهره ای متفاوت از او ارائه کرده است. اگر همسر او دیه گو
مدام پا از حریم تعلقات خانواده و همسر بیرون می گذارد فریدا نیز در روابط مشروع و
نامشروع خود به معاشقه شخصیت های معروفی تن می دهد و چهره وحشی و جذاب خود را بی
مخاطب نمی گذارد. نقاشی های او راوی درد و رنج ها و اندیشه های اوست. نقاشی های او
زندگی را در آستانه خاموشی و فراموشی زنان نشان می دهد. قهرمان اصلی نقاشی فریدا،
نوع زن امروز و همیشه است زنی که همیشه در خطر تبعیض و انهدام قرار دارد. در این
بخش علاوه بر ارائه زیباترین نمونه های آثار فریدا نیم نگاهی نیز به زندگی او و
همسرش دیه گو می اندازیم:
بیوگرافی
فریدا در ششم جولای سال 1907 در شهر کوچک کویوکان نزدیک
شهر مکزیکو به دنیا آمد. مادرش دو رگه ای بود از اسپانیایی
و بومیان مکزیک و پدرش آلمانی بود. فریدا در خانه با سه
خواهر تنی و دو خواهر ناتنی، در محیطی کاملا زنانه بزرگ شد.
او نیز همچون بسیاری از هنرمندان اثر گرفته از دور و برش و
جنبش های اجتماعی بود. سه ساله بود که انقلاب و جنگ های
داخلی مکزیک آغاز شد. او خودش را فرزند انقلاب معرفی می
کرد، حتی بیست سال بعد با اوج گرفتن نازیسم در آلمان به
آلمانی بودن خودش افتخار می کرد و نام خودش را با اضافه
کردن یک (e) از Frida به Frieda ، که از واژه ی آلمانی
Frieden به معنی صلح و آشتی می باشد، تغییر داد. اما با
گذشت زمان در تابلوهایش از نمادها و رنگ های بومیان مکزیکی
بیشتر استفاده کرد.
وقتی فریدا شش ساله بود به بیماری فلج اطفال مبتلا شد و به
همین سبب پای راستش ضعیف تر و باریک تر از پای دیگرش بود و
برای پنهان کردن آن همیشه دامن بلند می پوشید. این کاستی
ها باعث شده بود که نوع نگاه او به دنیا با سایرین متفاوت
باشد. باوجود دختر بودن در مسابقات بوکس شرکت می کرد. در
دبیرستان با گروه های خراب کار و قلدرهای کلاس بیشتر دوست
بود و دلباخته رهبر گروه بود. در سپتامبر 1952 در یک تصادف
شدید اتوبوس از ناحیه شانه، سینه، کمر، لگن و پا دچار
شکستگی های زیادی شد و یک تیره آهنی رحم او را مجروح کرد و
او را تا پایان عمر از داشتن فرزند محروم نمود. بستر
بیماری جایی بود که فریدا علاقه هایش را از پزشکی به نقاشی
تغییر داد و شروع کرد به کشیدن پرتره از خودش. از 143تابلو
پرتره بر جای مانده از او 55 تابلو به خودش اختصاص دارد که
درد، مشکلات و تفاوت های خودش با دیگران را بدون پنهان
کاری نشان می دهد.
فریدا تجربیات عاطفی پر فراز و نشیب داشت. پس از حادثه
تصادف نامزد او از فکر ازدواج منصرف شد. پس از بهبودی،
پرتره های خودش را برای دیگو ریورا نقاش و کمونیست معروف
برد و این آشنایی آغازی برای زندگی مشترک هر دو می شود.
دیگو یک بار ازدواج و به دلیل صادق نبودن به همسرش از وی
طلاق گرفته بود. مادر فریدا با ازدواج او و دیگو مخالف بود
و به آنها مثل "فیل و فاخته" را نسبت می داد.
با کلیک بر روی همه تصاویر این
صفحه، آنها را در اندازه ای بزرگتر و زیباتر ببینید.
پس از ازدواج، هر دو شریک های جنسی جداگانه ای برای خود
داشتند. فریدا در خاطراتش به چند تن از آنها همچون لیون
تروتسکی کمونیست معروف و پاولت گدار همسر چارلی چاپلین
اشاره می کند. فریدا یک بار از دیگو باردار
شد اما به سقط
ناخواسته جنین منجر می شود. تابلوی معروف فریدا از خودش،
جنین، رحم و خون گویای همین حادثه است.
حادثه روحی بزرگ هنگامی بود که فریدا همسرش را هم بستر با
خواهر کوچکترش دید و از دیگو جدا شد اما دوباره در سال 1940 به
هم پیوستند.
فریدا کارلو نقاش دوجنس گرای(bisexual) مکزیکی یک فعال
جنبش کمونیستی بود و بارها حمایت خودش را از استالین حتی
پس از ترور تروتسکی اعلام کرده بود. وی در خاطراتش از
علاقه اش به مائو، رهبر چین، نیز می نویسد. فریدا به عنوان
یک هنرمند سبک سورئالیسم تاثیر گذار بر هنرمندان زیادی مثل
ادوارد وستون، هکتور گارسیا، ایموگن کانیگهام و چندی دیگر
بود.
فریدا با وجود درد و سختی زیاد از زمره زنان موفق زمینه
هنر و سیاست سده بیستم به شمار می آید. برخی از صاحب نظران
فریدا را با توجه به روابط جنسی‌اش یک دوجنسگرا می دانند و
برخی دیگر او را تنها یک فمنیست فعال می شناسند که می
خواسته از مرزهای جنسی بگذرد و برای وی تعریف عشق جدا از
تعریف روابط جنسی بوده است.
فریدا همیشه از امید سخن می راند. آرزوی او دیدن نمایشگاهی از
آثارش بود، اما زمانی که نمایشگاه برپا شد وی در بستر بود. ولی
ناامید نشد و با تخت به نماشگاه رفت. دیگو همسر فریدا درباره
او می گوید: "او تنها کسی بود که توانست عشق را در طول زندگی
به من نشان دهد." فریدا چند روز پیش از درگذشتش در سیزدهم
جولای سال 1954 در یادداشت هایش چنین می نویسد: "امیدوارم
رهایی لذت بخش باشد و امیدوارم که هرگز باز نگردم."
از زندگی فریدا چهار فیلم ساخته شده است: روبانی به دور بمب که
دیدگاه انتقادی به زندگی او دارد، فریدا کالو – 1983 که برنده
برترین فیلم مستند از جشنواره مونترال شد، هنرمندان بزرگ زن و
فریدا – 2002 به کارگردانی جولیا تایمور که برنده دو تندیس
اسکار شد.
حدود
۳۰% از نقاشی های فریدا کالو را پرتره هایش تشکیل
می دهند. اینکه چه انگیزه‌ای یک نقاش را وا می‌دارد
این‌قدر به خود بپردازد جالب است. کالو در كتابِ
خاطراتش می‌گوید:
"خودم را نقاشی می کنم، چون
اغلب تنها هستم و چون خودم را از همه بیشتر
می‌شناسم."
این گفته مثل هر حقیقت دیگر ساده و
راست است. و هم‌زمان، مثل خود حقیقت اصلا ساده نیست.
با این حال کلید درکِ بخشی از کارهای کالو در آن
نهفته است.
تنهایی مجالی برای شناخت به او داده
و خودِ شناخت موضوعی است که برایش خوشایند است.
احمقانه است اگر تصور کنیم یک نفر در طول یک عمر و
به اختیار خود کار شاقی مثل نقاشی، آنهم در موقعیت
او با همه‌ی ناتوانی های جسمی اش- را انجام دهد،
بدون اینکه انگیزه‌ای قوی برای این کار داشته باشد.
این کار خوشایند او بوده. و آنچه من از پرتره ها
برداشت می کنم، نه خودشیفتگی، که تلاش برای کشف
حقیقت موجود در تصویر است و به خاطر زیبایی‌ای که در
حقیقت مستور است. او به مرز این زیبایی نزدیک شده.
پرتره ها به شکلی طبیعی بخش بزرگی از نقاشی دنیا
را به خود اختصاص داده اند، چه قبل از عکاسی و چه
بعد از آن. بااین حال پرتره‌ای که سیما‌ی یک انسان
را با همه‌ی ابعادش به نمایش بگذارد در دنیا زیاد
نیست. نقاشی پرتره، شاید مشکل ترین بخش نقاشی
دنیاست، چون به تصویر انسان بر‌می‌گردد، تصویری که
از بیشترین پیچیدگی در میان تصاویر عالم برخوردار
است. تصویری که انسان از خود در ذهن دارد تصویری
آینه‌وار نیست، به همین دلیل هیچ کس از عکسِ فوری
خودش راضی نیست، با وجود اینکه همه‌ی جزئیات صورتش
در آن ثبت شده.
بهترین عكس‌های دنیا نیز همواره
چیزی كمتر از نقاشی در خود دارند، چرا كه امكان دخل
و تصرف در عكس هیچگاه با امكانات نقاشی برابری
نمیكند. با این‌حال، اگر نقاش تصویرش را دگرگون كند
یا مثل نقاشی‌های كالو به شباهت عكس‌وار اكتفا كند،
پرتره‌ها همواره از هر آینه‌ای آینه‌وار‌تر و جستجو
برانگیز‌تر هستند. شاید پرتره تلاش برای گشودن رازی
است پنهان كه باید جستجو و کشف شود، رازی كه عکس فقط
بدل آن است. در پرتره های خوبِ تاریخ نقاشی، نقاش
این راز را یافته و به تصویر کشیده است. نزدیک شدن
و نگریستن به عمق وجود انسان جسارت می خواهد، عشق و
همدلی می طلبد و توانایی برای درک رازآمیزی
ناشناخته‌ها را. این کار اصلا ساده‌انگارانه نیست.
شاید جوری رندی می خواهد.
شاید یک مثال موضوع
را روشن کند. فکر کنید ما چه تصویری از خود در ذهن
داریم. دید سه بعدی ما از هزاران زاویه و در هر آن
تصویر متفاوتی از سوژه را ارائه می کند همچنین در هر
حالتی از نور شب و روز این تصویر با تغییرات بی
شماری همراه است. بدون شک تصویر ما تحت تاثیر
هیجانات و حالات روحی متفاوت تغییر می‌کند. همه‌ی
این تغییرات در مسیر رشد از چهره‌ی یک کودک تا
چهره‌ی فردی پیر و فرتوت موجودند. تغییر حالت‌های
دیگری نیز هستند. در هنگام حرف زدن، خندیدن، تفکر،
گریه یا هر چیز دیگری که بر این آب ساكت و آرام
سنگی بیاندازد و آن را موجدار كند. با این تفاصیل
کدام یک از این بی نهایت نقش متفاوت نقشی راست است.
نقاش باید کدام یک از این تصاویر را در ذهن نگه
دارد و به آن بپردازد؟
مسلما تصویری که نقاش
ارائه می کند ترکیبی از همه‌ی اینهاست. کاری
بی‌نهایت زنده و پویا، چرا که نقاش دوربین عکاسی
نیست و خود او هم درگیرِ همه‌ی این پیچیدگی‌های یاد
شده است. هر نقاشی که مدل زنده را مقابل خود قرار
داده می داند که این کار تا چه حد پیچیده است. به
همه‌ی این پیچیدگی ها تسلط و شناخت کاملِ فن و تکنیک
نقاشی را هم اضافه کنید تا کار باز هم مشکل تر شود.
تعریف هگل از هنر به مثابه" بیانِ محدودِِ نامحدود"
در اینجا كاملا صحیح است. شاید نقاش نهایتا خود را
نقش می‌زند، این "هنر" است، هنرِ ناب. و به همین
دلیل است که پرتره‌ی خوب در دنیا کیمیاست. اما فریدا
براستی پرتره‌های خوبی از خود کشیده.
به جرات می
توان گفت که بهترین پرتره های تاریخ نقاشی خودنگاره
ها هستند. چرا که نقاش بیشترین آگاهی و شناخت را از
خودش دارد. و ظهور عکاسی این فرصت را فراهم کرده که
در کار نقاشان بعد از این اختراع ببینیم که تصویر
ذهنی آنها تا چه حد متفاوت از تصویر آینه وار عکس
است.
تصویری که کالو از خود می‌پردازد بیانگر
است. جستجویی است از سوی یک انسان برای درک انسانی
دیگر و جالب اینکه آن انسان دیگر خود اوست.
در
یکی از رازآمیز‌ترین تابلوهایش او دو فریدا را کنار
هم نقاشی کرده. تصویری كه پس از جدایی كوتاه مدتش از
ریورا كشیده است. انگار كه تجربه‌ی آن لحظه‌ی شگفت
را تصویر كرده باشد، لحظه‌ای كه آدمی خودش را مورد
خطاب قرار می‌دهد و با خود حرف می‌زند. لحظه‌ی
تنهایی شگفت انسان را؛ و انگار كه به خود بگوید:
ببین فریدا این تصویر محبوبِ بی‌وفای من است. و
فریدای دیگر كه با قلبی خون‌چكان و رگ و ریشه‌هایش
به او وصل شده ساكت و خاموش نگاه كند.
نقاشی
کردن خود نیز ساختاری زنده دارد. یک بوم سفید، رنگ
و قلم مو واسطه ای هستند برای بازگویی. اما نقاشی
فقط بازگویی نیست؛ از لحظه‌ای که قلم روی بوم گذاشته
می شود نقاش درگیر پروسه‌ای می شود که ذهن او را
به‌کمال در اختیار می گیرد. اتفاقاتی که روی بوم می
افتد نیز مثل خود زندگی پیچیده و زیبا است، پروسه‌ای
کاملا دیالکتیکی. با اضافه کردن هر خط، نقطه یا سطح
رنگی اساس کار در هم می‌ریزد. و در همین حال ذهن
نقاش با همه‌ی توانش به بررسی این تغییرات می
پردازد. می سنجد، خراب می‌کند، و از نو می‌سازد. ذهن
به عنوان آفرینشگر، کار را تا جایی ادامه می دهد که
برایش مقبول باشد، و در این میان نقاش با همه‌ی
دنیای متغیر زیرِ دست و قلمش زندگی کرده است، هنر
براستی ژرف‌ترین، پیچیده‌ترین و جذاب‌ترین بازی‌ای
است که بشر اختراع کرده. فریدا استاد این بازی بود.
سبک‌ِ فریدا در پرداختن خودنگاره ها خاص خود
است. وجود اشیاء كمكش می‌كند تا به تركیب دلخواهش
نزدیك‌تر شود. حتی اگر شیئ کوچکی مثل گوشواره‌ی
اهدایی پیکاسو باشد، یک جفت دستِ اضافی که با آنها
می توان مانع از رسیدن صداهای مزاحم به گوش شد. کالو
تصویر خود را در میان اشیاء، طبیعت و ساخته‌های دست
بشر می‌نگارد، چنانکه بدون آنها نقاشی هایش گنگ و
خاموشند. او این کار را چنان طبیعی انجام می‌دهد كه
در برابر اشیاءِ موجود در کار او هرگز احساس ساختگی
بود به آدم دست نمی دهد. طبیعت نیز در کار او به
همین شکل حضور دارد. او خود را نیز همچون جرئی از
طبیعت نقاشی کرده و در بهترین کارهایش این همنشینی
بسیار دل انگیز است.
به هر روی در دنیایی که آدم
ها را بی شکل یا حداکثر متحدالشکل می خواهد، همین
که کسی تصویری از خود را عرضه کند، خود اتفاق مهمی
است. مهم است از آن جهت که می تواند الگویی متفاوت
از تفکر و زندگی را بنا بگذارد، الگویی که برداشت
شخصیِ یک انسان است. انسان با همه‌ی پیچیدگی‌هایش
و با همه‌ی ابعاد بی‌نهایت گسترده‌ی وجودش، تصویری
نادر و ناشناخته و
رازآمیز.فريدا
كالو در سال 1907 در شهرك كوچكي به نام كويوكن، در حومه شهر
مكزيكو، به دنيا آمد. پدرش يك نقاش و عكاس يهودي-آلماني با اصل
و نسب رومانيايي بود. فريدا در سن شش سالگي دچار بيماري فلج
اطفال شد و اين باعث شد كه پاي راست او هميشه شديداً لاغرتر از
پاي ديگرش باشد. با اين وجود، شخصيت بي پروا و چابكش موجب شد
كه در طول زندگي بر ناتوانايي هاي جسمي خود چيره شود.در سال
1925 كالو در تصادف مهيب اتوبوسي كه بر آن سوار بود شديداً
مجروح شد. اراده قوي كه براي زيستن داشت به او اجازه داد كه
زنده بماند و از آسيب هاي جسمي اش جان سالم به در ببرد و در
نهايت قادر به راه رفتن شود. با اين وجود، درد پاي فريدا هرگز
به طور كامل او را ترك نكرد. پس از اين تصادف، فريدا توجهش را
از حرفه پزشكي به نقاشي معطوف كرد. نقاشي هاي فريدا بازتابي از
تجارب شخصي او هستند. فريدا در نقاشي هايش تاكيد زيادي روي "رنج"
و همچنين زندگي خشن زنان دارد. از 143نقاشي كه او كشيده 54
تايشان ازچهره خودش هستند. چهره نگاري هاي كالو از خودش آميخته
با مفاهيم و نمادهاي شخصي هستند. با سررشته اي كه فريدا از علم
پزشكي داشت، بعضي نقاشي هايش با دقت بسيار از كالبدشناسي بدن
انسان كشيده شده اند. فرهنگ مكزيكي تاثير زيادي روي كالو داشت
و اين شديداً در نقاشي هايش مشخص هست. نقاشي هاي كالو مورد
توجه نقاش بنام مكزيكي ديه گو ريورا، كه بعداً با او ازدواج
كرد، قرار گرفت. فريدا كالو تا حدود بيست سال پيش آوازه چنداني
نداشت، ولي امروزه نامي ترين زن تاريخ هنر به شمار مي رود. اما
حتي امروز هم بيشتر منش و زندگي شخصي اوست كه ابعادي اسطوره اي
يافته و بر هنر او سايه افكنده است.فريدا كالو در سراسر عمر
كوتاه خود با رنج و مصيبت زيست. رشته اي از سوانح غم انگيز و
حوادث ناگوار، چنانكه خود در چند تابلو رسم كرده است، زندگي او
را به قديسين شهيد شبيه ساخته است. زندگي خصوصي فريدا كالو نيز
عرصه پيشامدهاي ناگوار بود. يك بار با طنزي تلخ گفته است: دو
حادثه مهيب سرنوشت مرا رقم زده اند؛ تصادف با اتوبوس و برخورد
با ديگو ريورا. فريدا دختري جوان بود كه با ريورا ازدواج كرد و
اين آغاز رابطه اي دشوار و پرفراز و نشيب بود. فريدا از رابطه
نابرابر رنج مي برد، اما نمي توانست خود را از وابستگي شديد به
نقاش بزرگ رها كند. هنر كالو در اساس هنري شخصي است با رگه هاي
تند حس گرايي، كه بيان اندوه و مصيبت در مركز آن قرار گرفته
است. در كارهاي او اندوه چيزي عيني و ملموس است كه گاه با
احساس يا تاثر شديد به ميان مي آيد. مهمترين كارهاي كالو پرتره
هاي اوست كه براي برخي هنري بسته و محدود است كه خودشيفتگي در
آن به نهايت مي رسد. به رغم اين واقعيت، نگرش انساني و آگاهي
اجتماعي حتي در خصوصي ترين كارهاي فريدا كالو آشكار است.
خودآگاهي تاريخي به هويت قومي از درونمايه هاي پايدار آفرينش
هنري اوست. او به عنوان هنرمندي مدرن در جامعه اي در حال توسعه،
ديد تاريخي عميقي داشت و پيوسته با بنيادهاي فرهنگ ملي خود
درگير بود. فريدا كا لو از پدري آلماني و مادري مكزيكي با ريشه
سرخ پوستي به دنيا آمده بود. در حركت تاريخي جامعه به سوي
مناسبات نوين سرمايه داري، نه تنها فروپاشي ساختارهاي سنتي،
بلكه نابودي فرهنگ بومي را مي ديد. مي توان گفت كه دوگانگي
ذاتي و شخصي فريدا كالو تا حدي هويت همستيز و دوگانه جامعه
متحول او را بازتابيده است. كالو بسياري از عناصر دوگانه را از
بطن فرهنگ دواليستي آزتك و آئين هاي كهن شرقي، برگرفته و بار
نمادين آنها را شدت بخشيده است: سرما و گرما، نور و ظلمت، روز
و شب، ماه و خورشيد، روح و ماده، گوهر زنانه و مردانه... اين
دوگانگي در تابلوي معروف "دو فريدا" كه بزرگترين اثر اوست، به
روشني تصوير شده است. زني مي بينيم با وجودي يگانه كه در قالب
دو پيكر، هستي او دوپاره شده است: عناصر ناهمساز دو هويت
مكزيكي و اروپايي به هر يك از آنها جسم و جان داده است. سمت
راست، فريداي مدرن را مي بينيم با تمام ظواهر و علقه هاي
امروزين. سمت چپ، فريداي بومي نشسته است، در جامه سنتي، با
قلبي دريده كه از رگانش خون جاري است. تكنيك مسلط در كارهاي
كالو ايجاد تقابل هاي تند در خطوط و طرح ها و رنگهاست كه ارزش
رواني و عاطفي را تا حد ممكن بالامي برند.
كالو در بسياري از آثار خود، با بهره گيري از بن مايه ها و
نمادهاي اساطيري مانند خاك (زمين مادر)، ريشه، گيسو و خون از
ساختارهاي سنتي و بومي در برابر تعرض تمدن بورژوايي دفاع كرده
است. وفاداري به زاد و بوم، با رنگمايه هاي گرم و تركيب هاي
نرم و هماهنگ، در تضادي شديد با سردي و سختي و زمختي جهان
سرمايه قرار مي گيرد.فريدا كالو هنرمندي يگانه و اصيل است كه
با سنت ها و مكتبهاي هنري ميانه اي ندارد. با وجود اين مي توان
سرچشمه هاي هنر او را تا حدي بازشناخت. طراحي تا حدي ابتدايي و
غير آكادميك در بسياري از تابلوهاي فريدا كالو يادآور بيان
مستقيم و بينش رمزآلود در آثار برخي از نقاشان بدوي است، مانند
هانري روسو. هنر بوميان سرخ پوست مكزيك و نگارگري آئيني اقوام
ازتك با باسمه ها و شمايل ها و ماسك هاي نمادين، يك منبع
احتمالي ديگر است. فريدا كالو با نقاشي مدرن غرب آشنايي نزديك
داشت، ردپاي برخي از نقاشان مدرن به ويژه سوررئاليسم نمادگراي
ماكس ارنست در برخي از كارهاي او نمايان است. او در 13 ژوئيه
1954به خاطر انسداد جريان خون درگذشت. خاكستر او هم اكنون درون
كوزه اي در خانه قديمي او كه حالاتبديل به "موزه فريدا كالو"
شده، باقي مانده است.
موسسه فرهنگی پژوهشی چاپ و نشر
در سال های گذشته
کتاب " نقاشی و زندگی فریدا کالو " را منتشر کرده است .این
کتاب تالیف کتوفون وابرر و ترجمه مهین صدری و کاتا موزر است .
در صفحه ی هفت کتاب در مورد مولف می خوانیم :
" کتوفون وابرر در آلمان به عنوان نویسنده ای
مستقل مطرح است .او در سال ۱۹۴۲ در آگسبورگ آلمان از پدرو
مادری آلمانی و بولیویایی متولد شد .در مونیخ و مکزیکو معماری
خواند و سالها در آمریکا ، مکزیک و اتریش با عنوان نویسنده ،
معمار ،روزنامه نگار و مترجم فعالیت کرده و کتابهای بسیاری
نوشته است که موضوع تمامی آنها عشق ، زندگی و مرگ است ."کتاب
با یادداشتی کوتاه در باره ی اثر و نوشته ای از مولف با عنوان
" هیچ چیز سیاه نیست ، حقیقتا هیچ چیز " شروع می شود ودر
ادامه ۳۵ تابلو از آثار فریدا کالو را همراه با مشخصات اثر و
نوشته ای کوتاه در مورد آن ها می بینیم و در پایان نیز سالشمار
زندگی فریدا حسن ختام کتاب است .این کتاب در قطع جیبی و ۹۴
صفحه با کاغذ گلاسه و تصاویر رنگی و سیاه سفید به چاپ رسیده
است و قیمت پشت جلد ندارد ولی چهار هزار و پانصد تومان به
فروش می رسد .یکی از مترجمان کتاب خانم مهین صدری است که پیش
از این با شعرهایش در مطبوعات ادبی آشنا بودیم ولی صدری را
بیشتر در عرصه ی تئاتر می شناسیم.سال گذشته او نمایش " کوارتت
" را روی صحنه داشت که علاوه بر بازی در کنار بازیگرانی چون
آتیلاپسیانی و باران کوثری در نگارش آن نیز همکار کارگردان اثر
امیر رضا کوهستانی بود . در مورد کاتا موزر اطلاعاتی ندارم و
در کتاب هم اشاره ای به سابقه ی هنری یا ادبی او نشده است.
علاقه مندان هنر نقاشی می توانند این کتاب کوچک
و ارزشمند را تهیه کنند و از دیدن کارها و خواندن مطالب آن لذت
ببرند و برای اطلاعات بیشتر به فصلنامه حرفه : هنرمند شماره ی
پنج پاییز ۸۲ مراجعه کنند و سه مقاله ی خوب در مورد فریدا
کالو بخوانند .
