یادنامه آتشی                              اشعاری از منوچهر آتشی                               صفحه بعد


 

 

آهنگ دیگر

 شعرم سرود پاك مرغان چمن نیست
 تا بشكفد از لای زنبق های شاداب
 یا بشكند چون ساقه های سبز و سیراب
 یا چون پر فواره ریزد روی گل ها
 خوشخوان باغ شعر من زاغ غریب است
 نفرینی شعر خداوندان گفتار
 فواره ی گل های من مار است و هر صبح
 گلبرگ ها را می كند از زهر سرشار
من راندگان بارگاه شاعران را
 در كلبه ی چوبین شعرم می پذیرم
 افسانه می پردازم از جغد
 این كوتوال قلعه ی بی برج و بارو
 از كولیان خانه بر دوش كلاغان
 گاهی كه توفان می درد پرهایشان را
 از خاك می گویم سخن ، از خار بدنام
 با نیش های طعنه در جانش شكسته
 از زرد می گویم سخن ، این رنگ مطرود
از گرگ این آزاده ی از بند رسته
 من دیوها را می ستایم
 از خوان رنگین سلیمان می گریزم
 من باده می نوشم به محراب معابد
من با خدایان می ستیزم
 من از بهار دیگران غمگین و از پاییزشان شاد
 من با خدای دیگران در جنگ و با شیطانشان دوست
 من یار آنم كه زیر آسمان كس یارشان نیست
 حافظ نیم تا با سرود جاودانم
 خوانند یا رقصند تركان سمرقند
 ابن یمینم پنجه زن در چشم اختر
مسعود سعدم ، روزنی را آرزومندم
 من آمدم تا بگذرم چون قصه ای تلخ
 در خاطر هیچ آدمیزادی نمانم
 اینجا نیم تا جای كس را تنگ سازم
 یا چون خداوندان بی همتای گفتار
 بی مایگان را از ره تاریخ رانم
 سعدی بماناد
 كز شعله ی نام بلندش نامها سوخت
 من می روم تا شاخه ی دیگر بروید
 هستی مرا این بخشش مردانه آموخت
ای نخل های سوخته در ریگزاران
حسرت میندوزید از دشنام هر باد
 زیرا اگر در شعر حافظ گلنكردید
 شعر من ، این ویرانه ، پرچین شما باد
ای جغد ها ، ای زاغ ها غمگین مباشید
 زیرا اگر دشنام زیبایی شما را رانده از باغ
و آوازتان شوم است در شعر خدایان
 من قصه پرداز نفس های سیاهم
 فرخنده می دانم سرود تلختان را
من آمدم تا بگذرم ، آری چنین باد
 سعدی نیم تا بال بگشایم بر آفاق
مسععود سعدم تنگ میدان و زمین گیر
 انعام من كند است و زنجیر است و شلاق

 

 

     



نظرات شما