جایگاه عدد
"هفت" در ادب فارسی و
فولکلور ایرانی
آمنه حسن زاده
از زمان
های بسیار قدیم عدد "هفت" عدد محبوب بسیاری از قوم ها،
به ویژه قوم های شرقی بوده است.
این عدد همواره از تقدمی خاص برخوردار بوده و نشانه ای
از یك نظم كامل یا دوره كامل بوده است.
برای آن اشاره به كمال روح و ماده
قایل بوده اند و هر جا كه لازم بوده مجموعه ای را بدون
نقص ذكر کنند، از این عدد "سحرآمیز" استفاده می كرده
اند. شاید این جنبه ی ماوراء طبیعی از زمانی به عدد
هفت نسبت داده شده است كه گذشتگان به وجود برخی از
پدیده های طبیعی با همین شمار پی بردند. مانند هفت رنگ
اصلی یا هفت سیاره كه سومریها آن ها را كشف كردند و
پرستش نمودند، از آن پس بود كه توجه سایر قوم ها نیز
به این عدد جلب شد و نفوذ آن را می توان در خط فكری و
آثار بازمانده از این قوم ها مشاهده كرد.
تقسیم سال به دوازده ماه و تقسیم هر ماه به چهار هفته
و هفته به هفت روز كه به شماره ی همان سیاره های
هفتگانه است یكی از آثار تأثیر این تفكر در دانشمندان
كلده است. بعدها این نوع تقسیم بندی به سایر ملت ها و
از جمله ایرانیان هم منتقل شد. كلمه ی "شنبه" یادگاری
از كلمه ی آرامی "شیات" یا كلمه ی اكدی "شباتو" است.
گذشته از این در بناهایی كه در آن دوره ساخته می شد
کوشش می شد تا عدد هفت به شکلی رعایت شود. مثلن "باغ
های معلق بابل" منسوب به
بخت النصر كه خود یكی از عجایب هفتگانه جهان
است، در هفت طبقه ساخته شده بود و معابد كلده و آشور
نیز به صورتی ساخته می شد كه گویی هفت سكو را كه یكی
از دیگری كوچك تر است بر روی هم چیده باشند و هر طبقه
از آن به یكی از سیاره ها منسوب بود و به رنگ ویژه ی
آن سیاره نیز رنگ آمیزی می شد.
بنای آرامگاه كوروش
نیز دارای چنین ساختمانی با همان هفت طبقه است و چنان
كه در "تاریخ هردوت"
آمده، دیاكو،
پادشاه ماد در هگمتانه یا همدان كوشكی ساخت كه دارای
هفت حصار بود كه به ترتیب هر دیوار از دیوار پیشین خود
بلندتر بود، به طوری كه آخرین دیوار كه در داخل قرار
می گرفت، از همه بلندتر و كاخ شاهی و گنجینه ی او در
آن جا بود. كنگره های هر دیوار به رنگی مزین بود،
كنگره های نخستین دیوار بیرونی سفید، دومی سیاه، سومی
سرخ، چهارمی آبی، پنجمی نارنجی، ششمی نقره ای و هفتمی
طلایی. و این ها همان رنگ هایی بود كه در بابل به
عنوان علامت "سیارات سبعه" شناخته می شد.
پس از آن كه سیاره های هفتگانه كشف شدند عدد هفت در
احكام نجومی هم وارد گردید، به طوری كه برای جهان، هفت
دور قایل شدند كه مدت هر دور هزار سال و به یكی از آن
هفت سیاره تعلق داشت و پس از دور هزار ساله ی یك
سیاره، دور هزار ساله ی سیاره ی دیگر آغاز می شد و
عقیده داشتند كه پس از تمام شدن این دوره ها قیامت فرا
می رسد. كیمیاگران هم هر یك از هفت فلز اصلی را كه می
شناختند به یكی از آن سیاره های هفتگانه نسبت می دادند
یعنی طلا به آفتاب، نقره به ماه، برنز به مشتری، مس به
زهره، سرب به زحل، آهن به مریخ و جیوه به عطارد.
احترامی كه آن اقوام برای عدد هفت قایل بودند همچنان
بر جای ماند و به نسل های بعدی خود و به اقوام سرزمین
های دور و نزدیك دیگر رسید، وارد كتاب ها و آیین ها و
ادیان شد و تا امروز هم كه در فولكورها دیده می شود بر
جای خود باقی است.
در تورات یهود عدد
هفت چندین بار به عنوان عدد كامل آمده است. در "سفر
پیدایش" آمده است كه خداوند جهان را در شش روز
آفرید و در روز هفتم از كارهای خود آرام گرفت. خداوند
روز هفتم را مبارك خواند و آن را تقدیس نمود و باز در
تورات آمده است كه جانورانی كه با نوح سوار كشتی شدند
هفت هفت بودند و فرعون
در خواب خویش هفت گاو لاغر و هفت گاو فربه و هفت سنبله
ی خشك و هفت سنبله ی تر را دید و سال های قحطی و
فراوانی هم كه فرا رسیده هر یك هفت سال بود و قوم یهود
در روز هفتم هفته و سال هفتم جمع می شوند و "سال
یوبیل" عبارت است از هفت سال و بسیاری هفت های دیگر،
مثل قایل شدن هفت فرشته در برابر سیارات هفتگانه و
غیره.
در آیین مسیحی نیز
عدد هفت دارای احترام است.
یوحنای لاهوتی در "مكافات" خود به عفت كلیسا
خطاب كرده و در رویای خود هفت روح و هفت مهر و هفت
صورت و برده ای با هفت شاخ و هفت چشم و هفت پیاله ی
زرین و هفت بلا و هفت فرشته دیده كه در حضور خدا
ایستاده اند. در انجیل متی
نیز از هفت روح پلید سخن گفته می شود و كاتولیك ها به
هفت مناسك. هفت گناه اصلی، هفت توبه، هفت اندوه و هفت
شادی و هفت افتخار معتقدند.
در قرآن هم عدد هفت
چندین بار به مناسبت های مختلف آمده است. بارها در آیه
های مختلف به هفت آسمان و هفت زمین اشاره شده و در
سوره ی ٦٩ آیه ی ۷ قوم عاد هفت شبانه روز به بلا
مبتلا شدند و یا در سوره ی ١٢ آیه های ٤۳ - ٤٩ خواب
فرعون و تعبیر یوسف آمده كه هفت سال فراوانی و هفت سال
قحطی بود.
در سوره ی ١٨ آیه ی ٢١، شماره ی اصحاب كهف هفت تن یاد
شده و در سوره ی ١۵ آیه ٤۳ و ٤٤ برای دوزخ هفت در یاد
شده است. طی مناسك حج نیز دور كعبه هفت دور و رمل
جمرات (سنگ زدن به شیطان) هفت بار است.
فرقه هایی نیز در شیعه وجود دارند كه معتقد به هفت
امامند و در حقیقت هفت امامی هستند. مانند
اسماعیلیه كه امامت را پس از
جعفر صادق به پسرش
اسماعیل پایان می
دهند و این به علت
احترامی است كه برای عدد هفت قایل بودند و طبقات زمین
و آسمان و تعداد اندام های انسان و تعداد امامان و
درجات مومنان را هم هفت می دانستند.
در آیین زرتشتی هم
احترام و توجه به عدد هفت دیده می شود كه مشخص ترین
مورد آن هفت امشاپسند (اهورا مزدا، بهمن، اردیبهشت،
شهریور، سپندارمذ یا اسفند، خورداد، امره تات یا
امرداد) و هفت دیو یا عامل شر (اكومن، ایندره، ساوول،
ناهیه، تیریز، زیریز و آئشمه) و داشتن هفت آتشكده ی
مقدس (آذر مهر، آذر نوش، آذر بهرام، آذر آیین، آذر
خرداد، آذر برزین، آذر زردهشت) و تقدس هفت ستاره و هفت
آسمان و یا هفت صفت هرمز یا هفت فرشته ی مقرب که
عبارتند از: بهمن، اردیبهشت، شهریور، سپندارمذ، خرداد
و امرداد كه با اهورامزدا كه در راس آن ها قرار می
گیرد، هستند. یكی از قدیمی ترین بخش های
اوستا (هتین هاییتی)
هفت فصل دارد و در متون كهن جهان به هفت اقلیم تقسیم
می شود. این هفت اقلیم در گات ها "هپته بومی" یا هفت
بوم نامیده می شود و در بخش های دیگر اوستا نام آن
"هپتو كرشوره" یا هفت كشور است. این هفت كشور چنین
اند: ارزه در مغرب، سوه در مشرق، فردذفش در جنوب شرقی،
ویددفش در جنوب غربی، روبرشت در شمال غربی، وردجرشت در
شمال شرقی و خونیرس كشور مركزی كه ایرانشهر با كشور
ایران در همین كشور مركزی قرار داشت كه حدود آن چنین
بود.
حد زمین ایران كه میان جهان است از میان رود بلخ است
از كنار جیحون تا آذرآبادگان و ارمنیه تا به قادسیه و
فرات و بحرین و دریای پارس و مكران تا به كابل و
طغارستان و طبرستان. این تقسیم بندی در كتاب های
اسلامی به "هفت اقلیم" یا اقالیم سبعه شهرت یافته است.
گذشته از هفت اقلیم، هفت كوه و هفت دریا را در روی
زمین فرض می كردند این هفت كوه در
معجم البلدان چنین
تعریف شده است: "اولین كوه كوه قاف است كه به گرد عالم
برآمده و بلندی او قریب فلك رسیده و جرمش از زمرد است
و كبودی هوا از انعكاس آن اوست، دوم كوه دماوند و سوم
سراندیب كه نقش قدم آدم علیه السلام در آن كوه است و
از انگشت تا پاشنه آن هفتاد گز است، چهارم كوه گلستان
در توس و پنجم كوه ورن در بلاد مغرب، ششم كوه لز گلیان
یا جبل قبق (قفقاز) و هفتم كوه چین. در
شاهنامه ی فردوسی هم
در داستان هفت خوان رستم نام هفت كوه آمده است: گذر
كرد باید ا بَر هفت كوه / ز دیوان به هر جا گروها گروه
و یا
چو رخش اندر آمد بدان هفت كوه / بدان مزه دیوان گروها
گروه
همچنین گفته می شد كه برگرد هر یك از آن هفت كوه
دریایی هست و به این ترتیب معتقد بودند كه تعداد
دریاهای عالم نیز هفت است. نام این هفت دریا در كتاب
های مختلف با یكدیگر متفاوت است ولی به هرحال شمار آن
ها هفت است.
در قرآن سوره ی لقمان
آیه ی ٢٦ نیز به این هفت دریا اشاره شده است كه ترجمه
ی آیه چنین است:
"اگر درختان كه بر زمین اند قلم ها شوند و آن هفت
دریاها سیاهی شوند، تمام نمی شود كلمات خدا".
در آیین های دیگر باز هم به عدد هفت برمی خوریم مثلن
در آیین مانوی هفت
ایزد وجود دارد كه مانند هفت امشاسبند زرتشتی اند و یا
در آیین مهر هفت مقام
مقدس وجود داشته كه برای دخول به هر یك غسل خاصی لازم
بوده است.
در تصوف هم عدد هفت
مورد توجه بوده. هفت وادی سلوك به نظر
شیخ عطار، طلب و عشق
و معرفت و استغناء و توحید و حیرت و فنا بوده كه
مولوی آن ها را "هفت
شهر عشق" می نامد و از نظر آن ها "هفت مردان" مردان
خدایند.
عدد هفت چنان با داستان ها و افسانه های ایرانی عجین
شده است كه كم تر افسانه ای وجود دارد كه در جایی از
آن به عدد هفت برنخوریم و یا دست کم داستان با هفت
شبانه روز جشن به پایان نرسد.
معمولن قهرمان داستان ها هفت خواهر یا برادر دارد یا
مثل سند باد هفت سفر برای او پیش می آید. داستان های
شاهنامه هم خالی از
هفت نیستند. فردوسی
برای آن كه قدرت و حقانیت قهرمانانش را نشان دهد آنان
را از هفت خوان یا هفت منزلگاه خطر می گذارند و
پادشاهان بزرگ داستان هایش را پادشاه هفت كشور می
خواند.
عدد هفت در فرهنگ عامه هم محلی ویژه دارد كه مشهورترین
هفت آن سفره ی "هفت سین" است كه همه با آن آشنایند و
گفته می شود كه بازمانده رسم قدیمی تری است كه "هفت
شین" است.
هفت دیگر، "هر هفت" است كه اشاره به آرایش كامل زنان و
یا اصولن آرایش است، از اصطلاح اخیر "هفت قلم آرایش"
هنوز هم در زبان باقی است و باز اگر در آیین ها و سنن
باز مانده از زمان های پیشین مطالعه كنیم به هفت های
دیگری بر می خوریم كه حكایت از اعتقاد راسخ پیشینیان
ما به نیروی خارق العاده این عدد دارند مراسمی كه در
شب هفت برگزار می شود، وردهایی كه باید هفت بار خوانده
شوند و بسیاری هفت های دیگر.
تاریخ دقیق ورود "هفت سین"
به مراسم نوروزى دقیقن مشخص نیست، ولی در متأثر بودن
این آیین از جایگاه ویژه ی عدد هفت در فرهنگ ایران
زمین، هیچ شكى نیست. یكى از قدیمى ترین اسنادى كه
نشانگر نماد هفت سین است مطلبى است كه
ابوریحان بیرونى در
آثار الباقیه ذكر
كرده است، بدین توضیح كه "چون جمشید بر اهریمن كه راه
خیر و بركت و باران سبز شدن گیاه را گرفته بود، پیروز
شد و دوباره باران باریدن گرفت و گیاهان سبز شدند،
مردم گفتند روز نو (یعنى روز نوین و دوره اى تازه)
آمده است. پس هر كسى ظرفى جو كاشت و مردم در روز نوروز
در هفت طرح، هفت نوع غله كاشتند و سبز كردند." ("نوروز
و فلسفه هفت سین"، سیدمحمد على دادخواه،
۱۳۸۳،
برگ
۱۵۲).
طالع بینى آریایى، در معرفى این عدد آورده است كه:
"عدد هفت نماد و جوهره از خودگذشتگى، اخلاق مدارى،
اشراق و شفقت، پاكى، روشنایى و معنویت است. عدد سحر
آمیز هفت، با تحركات هستى همگام است و خرد را پیروز مى
كند و هر كسى طالعش را تحت تأثیر عدد هفت بداند آن را
خوش یمن مى داند...". تعریفى كه بازتاب نظر و دیدگاه
اقوام آریایى در باره ی جایگاه و ویژگى مثبت و خارق
العاده عدد هفت است. صادق
هدایت نیز متوجه ی متفاوت بودن این عدد شده و
در كتاب "نیرنگستان"
مى نویسد: "عدد هفت داراى خاصیت و اعتبار مخصوصى است و
در همه ی افسانه ها و قصه هاى قدیمى به آن برمى خوریم.
در قصه ها، هفت كفش آهنى و هفت عصاى آهنى، هفت آسمان،
هفت روز هفته، هفت گنبد بهرام، هفت خوان رستم، هفت
سین، هفت دختران، هفت اختران، هفت كشور و غیره."
برخلاف جزء اول نام آیین سفره ی "هفت سین" (هفت)
درخصوص جزء پایانى آن (سین)، نظرات گوناگونی وجود
دارد: بسیارى آن را اشاره اى بر هفت فرشته ی كیش
زرتشتى مى دانند كه در نزد ایرانیان بسیار ارجمند و
والا بوده است و هر یك از سین هاى خوان هفت سین را
نماینده ی یكى از این فرشته ها مى دانند و مى گویند:
هر یك از آن هفت خوانى را كه ایرانیان به هنگام نوروز
مى چیدند، نماینده یكى از این هفت سپنتا (امشاسبند)
است و چون تلفظ سپنتا دشوار بوده، تنها به گفتن هفت
"سین" بسنده كرده و رفته رفته "هفت سین" را در یك خوان
گردآوردند. به نظر دكتر
مهرداد بهار، آیین "هفت سین" در ارتباط با تقدس
هفت سیاره بوده است و گمان بر این بوده كه اگر كسى هر
هفت را در اختیار داشته باشد، نظر لطف هر هفت سیاره را
به خود جلب كرده و خوشبخت مى شود. ("آیین ها و جشن هاى
كهن در ایران امروز" محمود روح الامینى،
۱۳۷٦،
تهران: آگاه).
ولى در برخى نوشته ها که از سفره ی "هفت سین" سخن رفته
می گویند كه "هفت سین" همان "هفت چین" است و تضادى بین
این دو وجود ندارد و منظور از "هفت چین" به دو معناى
آن بازمى گردد: یكى این كه هفت چیزى كه باید بر سفره
چیده شود و دیگر به معنى هفت گونه چیزى كه از درخت
چیده شده باشد و پس از حمله ی تازیان، چون تازیان حرف
(چ) را نمى توانستند بگویند آن را هفت سین گفتند كه
"هفت" چیز با مطلع "س" (سنجد، سیب، سبزه، سمنو، سیر،
سركه و سماق) هسته ی اصلى آن راتشكیل مى دهد و خیر و
بركت و زیبایى آن با حضور كتاب مقدس مسلمانان (قرآن) و
زرتشتیان (اوستا)، گلاب، اسپند، سكه، آیینه، شمع، تخم
مرغ هاى منقوش و جام آبى كه ماهى سرخى میهمان آن است،
مضاعف مى شود.
منبع: کتاب فارسی
http://aryaadib.blogfa.com
